Optreden van Jan Akkerman in het Dorinthotel te Eindhoven.

Jan kwam drie kwartier te laat i.v.m. motorpech.

Hij begon met "Pedestrians" of hoe dat door de jaren heen ook mag heten met "Hocus Pocus" als aanhangsel. Het werd zeer gedreven en vol enthousiasme gespeeld in een onnavolgbaar tempo en dit schitterende nummer duurde zo’n 12 minuten.

Hierna kwam het inmiddels 25 jaar oude "Streetwalker" dat hij opende met een mooi akoestisch intro waarna Ton en Wilbrand met veel verve invielen. Hier liet Wilbrand Meischke door middel van een prachtige bassolo horen dat hij een echte topper is.

Toen kwam "Crackers" (Klekkels op zijn Chinees volgens Jan); knallen als vanouds met een beresolo van Ton Dijkman op de drums.

Pauze.

Nu hadden we even tijd om een kort gesprekje met Jan te maken en eens een blik in de zaal te werpen. Wat aanvankelijk een zeer ongezellige ruimte leek, bleek veranderd te zijn in een goed gevulde zaal. Zelfs achter de half geopende ramen stonden mensen die niet meer binnen konden om hun graantje mee te pikken.

Ook in de gangen buiten het zaaltje was het een drukte van jewelste. Eerlijkheidshalve moet vermeld worden dat er ook enkele mensen van de pauze gebruik maakten om zich uit de voeten te maken. De leeftijden van de bezoekers varieerden dan ook van 4 tot 82 jaar en dan zitten er altijd een paar tussen die zich "vergist" hebben en daar eigenlijk niet thuis horen. Maar daarvoor is het ook een open Jazz- en Bluesfestival.

Na de pauze begon Jan met het kapotslaan van een snaar. Algehele hilariteit. Na het monteren van een nieuwe  begon Jan met "C.S./Tranquillizer" (Jan noemde deze variant "Tranquillizer at the Central Station").

Dit was een van de allermooiste uitvoeringen die we ooit gehoord hebben , wat een virtuositeit!! Jan amuseerde ook de jongeren onder de aanwezigen.

Op een leuke en humoristische wijze dolde hij wat met een paar kinderen die vooraan zaten en ook deze toekomstige fans genoten zichtbaar van Jan’s strapatzen.

Toen weer fel verder met "Red Pool House Blues" met welgeteld acht drumbreaks en een super bloedstollende bassolo. Zoals altijd kwam "Sylvia’s Grandmother" op bezoek, echter zonder "Sylvia" zelf. Deze klassieker werd gespeeld als afsluiting van "My Pleasure" dat als laatste nummer werd gespeeld en wel met zoveel souplesse dat je er stil van werd.

Jan bedankt, ga zo door en de zalen blijven vol stromen!

Jan van Beek (verslag)

Hans van de Put (foto's)